Gisteravond kwamen er vier wilde rittens in de opvang. Ze zijn vrijdagmiddag gevonden in een compostvat die werd leeggehaald, twee rittens hebben dat niet overleefd en deze vier zijn door de vinders meegenomen en uiteindelijk dus hier gekomen. Toen ze gevonden werden hadden ze gluurtjes, ze zullen nu dus een dag of 16 oud zijn. Heel mini nog, maar gelukkig vol leven en pit. Ze eten al zo goed als zelfstandig, voor mijn eigen gemoedsrust voed ik ze de pap/melk met de hand zodat ik zie dat iedereen eet en poept/plast, maar ik heb ze allemaal al zelf naar de bakjes met pap en ook hardvoer zien gaan om te eten.

Ik weet nog niet wat ik met ze ga doen, uitzetten (goede tijd van het jaar) of houden, maar dat ligt aan hun ontwikkeling en ook aan of ik een juiste plek kan vinden om ze een goede kans te geven in het wild. Mijn rattenmoederhart huilt al bij het idee, maar het gaat om de kleintjes en wat het best voor hen is. De tijd zal het leren, voor nu ben ik alleen nog bezig met voeren en natuurlijk genieten. Hoe sneu de omstandigheden ook, we maken er maar het beste van. Overigens zijn er twee heel brutaal, die klimmen steeds op me, de andere twee zijn schuwer en moeten naast het voeden niet zoveel van menselijk contact weten.

Net even individuele foto's gemaakt: (de kleurtjes slaan op de nagellakkleurtjes die ik op hun staart heb aangebracht om ze uit elkaar te houden.

Groen:




Blauw:






Rood:




Roze:




Zelf pap eten:

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

_________________
Rian en rats

_________________

Groetjes, van Els en de ...Oetjes

Fijn dat ze veilig zijn en de tijd zal leren hoe ze zich ontwikkelen. Maar voor nu, genieten!

_________________

Geluk sluipt naar binnen langs een deur waarvan je niet wist dat je die opengelaten had

Barrymore

Wat een lekkertjes.... succes met ze!

_________________
Mijn harem: Woodrow en Oúro
R.I.P.: Bubbles, Mela, Loona, Balou, Lufflee, Shinju, Obi, Denzel, Dwyn, Kenichi, Wouter, Wubbe, Joes, Joris, Bing, Bono en Obama.

Lekkere bekkies!

_________________
Ik ben ik, valt soms tegen, soms reuze mee

Ze zijn echt geweldig. Ik zit nu dus thuis vanwege mijn knie en dat heeft als voordeel dat ik geen moment van ze mis (Duna staat lekker naast de bank). Sinds vanmorgen voer ik zelf niet meer, ze krijgen om de paar uur verse pap en ik zie ze allemaal regelmatig eten. Ook het gewone voer gaat hard, wat eten rittens toch altijd onbenullig veel.
Ze zijn ook erg speels en actief, straks even wat speelgoed erbij en dan mogen ze ook gauw over naar de Mary.

Ondertussen denk ik heel hard aan wat de mogelijkheden zijn qua uitzetten. Er zijn zoveel plekken niet veilig en zoveel mensen die een hekel hebben aan ratten... Er zitten er sowieso twee bij die tam kunnen worden (blauw en roze), de andere twee met wat werk ook wel, maar gevoelsmatig horen wildjes toch niet in een kooi. Ik vind het een vreselijk lastige keuze!

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

Genieten dus, ondanks je zere knie.
Ik denk dat ze zelf wel aan zullen geven of ze bij je willen blijven of liever de volledige vrijheid willen hebben.

_________________

Geluk sluipt naar binnen langs een deur waarvan je niet wist dat je die opengelaten had

Barrymore

Goed dat je me een pb-tje hebt gestuurd, anders had ik dit wellicht gemist. Ik ben nog steeds weinig op het forum, het kost me helaas nog te veel energie. Ik reageer voor het gemak hier, kan iedereen meelezen, verbeteren en aanvullen.
Het is een lastig dilemma waarvoor je geplaatst staat; ik ben blij dat ik de keuze nu niet hoef te maken. Ik was erg blij dat voor een fatsoenlijke start mijn rittens in september al te laat in het jaar zaten en ik niet hoefde te kiezen, al hadden ze het met die milde winter achteraf gezien makkelijk gered.
Om rittens succesvol te kunnen uitzetten zijn twee onderdelen van belang die ik voor het gemak even uitsplits in het technische en het emotionele deel. Het technische deel vereist:
- meer dan één exemplaar van de geslachten,
- ruime kooi ingericht als biotoop met mogelijkheden om te klimmen en graven en in een ruimte gelijk aan de buitentemperatuur (voor hun vachtopbouw),
- voedsel in de vorm zoals ze dat straks terug gaan vinden waar ze uitgezet gaan worden,
- een plek waar ze veilig uitgezet kunnen.
Meer dan één exemplaar van de geslachten is niet echt een harde eis, maar persoonlijk vind ik dit echt een voorwaarde omdat je anders één ritten 2 maanden apart moet houden en in zijn of haar eentje los moet laten. Ik ben er van overtuigd dat het dier in zijn eentje niet goed leert communiceren en angstiger opgroeit en daardoor slechter in staat zal zijn om zich bij een andere groep ratten aan te sluiten of een eigen groep te stichten. En dat is toch wat noodzakelijk is om te overleven. Een rat in zijn eentje maakt veel minder kans, ze leven niet voor niets in familieverband. Hoe jij daar in staat is uiteraard aan jou.
Technisch is het eigenlijk heel simpel; met 4 weken oud gaan ze in een grote kooi met grond en takken en gras e.d., je kiept er op gezette tijden ruw onbewerkt voedsel in en verder zoeken ze het maar uit. Ze moeten zelf een nest maken of een hol graven en zelf maar zien dat ze het eten naar binnen krijgen, en er wordt niet meer tegen ze gepraat. Als ze weten wat ze kunnen eten worden ze met 3 maanden oud losgelaten op een plek waar al andere ratten leven, waar voldoende voedsel te vinden is en er geen gif of klemmen gezet worden. Dat kennen ze niet en daar kun je ze ook niet tegen beschermen, behalve een locatie zoeken waar dit niet gebruikt wordt. Ik heb ze destijds op landgoed Amelisweerd in het bos bij de biologische boerderij uitgezet. Als ik het nu zou moeten doen gaan ze in Groningen in het bos grenzend aan de achtertuin. Veilig, vertrouwd en voedsel genoeg. En gegarandeerd andere ratten.
En dan het emotionele deel; gaat het je lukken om ze 2 maanden lang spartaans te behandelen en geen contact meer met ze te maken. Ze moeten leren eten wat ze straks daar kunnen vinden waar je ze uitzet, dus je voert zo rauw en onbewerkt mogelijk. Behalve dat daar nog verdraaid lastig aan te komen valt (de vlier staat nog in bloei en de tarwe is ook nog niet rijp, ik noem maar even een dwarsstraat) , voel je je een monster omdat je die arme stakkers iets geeft wat ze niet snappen en niet lekker vinden. Ik had daar destijds de grootste moeite mee, en in dat opzicht heb ik het ook echt niet goed genoeg gedaan vind ik zelf.
Ik ben er destijds aan begonnen omdat ik van de kenners gehoord had dat wilde ratten niet tam kunnen worden, maar inmiddels weet ik beter. Zelf zou ik denk ik alleen nog maar aan uitzetten beginnen als ik een nest had dat al heel jong aangaf niets met mensen te maken te willen hebben, of als ze al zou oud zouden zijn dat ze zich zelf al grotendeels konden redden en dus (waarschijnlijk? mogelijk? Eigenlijk weten we dit niet dus dit is speculatie van mijn kant. ) niet goed meer in huis kunnen aarden.
Waar zouden ze heen gaan als je besluit ze niet uit te zetten? Ik heb het idee dat wildjes makkelijker zijn bij degene die ze heeft grootgebracht. Jij hebt als het ware een streepje voor op een willekeurig ander mens. Hoe makkelijk ze worden verschilt per ritten en per nest, ik krijg steeds meer het idee dat een heel groot deel van het karakter is aangeboren.
Ze zien er overigens geweldig uit. Ik ben helemaal terug in de tijd.

Mirjam, enorm bedankt voor je reactie!

Naar de geslachten heb ik nog niet eens goed gekeken, ik ga straks even een poging doen om dat te bepalen. Eentje alleen houden tot ze uitgezet worden valt sowieso direct af.
Verder moet het technische deel te realiseren zijn. Emotioneel is een heel ander verhaal, maar mijn twijfels komen ook voort uit dat gedeelte. Ik heb deze hummeltjes nu en ineens draait alles om hen en wil ik ze voor altijd veilig en gezond en blij houden. Het is maar goed dat ik geen kinderen wil, want dit heeft volgens mij al effect op mijn hormonen. Vanuit dat gevoel voelt uitzetten als ze aan hun lot overlaten. Niet dat ik twijfel of ze zich zullen redden, aan hen zal het niet liggen denk ik. Maar de grote twijfel komt voort uit het feit dat vrijwel iedereen ratten als ongedierte ziet en de kans dat iemand 'mijn' baby's iets aan gaat doen dus behoorlijk groot is. Dat idee maakt me echt ziek.

Als ze niet worden uitgezet houd ik ze zelf. Het zijn er 'maar' vier, we hebben straks een groot huis , ik maak wel plek. Met een groter nest was het lastiger geworden, maar tijd om vier te socialiseren en plek voor ze is er wel.

Ik heb natuurlijk ook de ervaring dat wildjes (heel) tam kunnen worden en heb ook niet de indruk dat de wildjes die ik heb (gehad) ongelukkig zijn/waren. Maar toch knaagt er altijd iets bij me, het 'gevangen' houden van dieren is iets waar ik sowieso wat moeite mee heb. Ik heb dat vooral bij de wildjes en de hammies, die horen voor mijn gevoel gewoon echt niet in een kooi. Nu is het wel zo dat we over een maand een ander huis hebben met losloopkamer en dan is er natuurlijk nog steeds beperkte ruimte, maar wel een andere situatie dan een kooi. Ook op zolder kan ik nog een extra ruimte maken. Ik zat zelfs met het idee in mijn hoofd om anders in de tuin een grote ren te maken waar ze 'wild' kunnen zijn maar toch veilig en verzorgd zijn. Het nadeel daarvan is dat medisch ingrijpen dan ook lastig is (te veel stress voor verwilderde dieren) en ik denk dat ik dat dan ook weer niet kan...

Ik blijf heen en weer gaan en mezelf de vraag stellen: Wat weegt zwaarder? Een (lang) leven in gevangenschap, met beperkingen van vrijheid maar wel in veiligheid, met goede (medische) verzorging of een kort(er) leven in het wild, met alle vrijheid maar met alle gevaren van dien? Weet je, ik zou het ook rot vinden als ze worden opgegeten door een roofdier, maar dat valt in het niet met hoe erg ik het zou vinden als iemand ze vergiftigd/op een andere manier vermoord. Ik denk dat ik me altijd af zou vragen hoe het met ze gaat als ik ze uitzet. Maar wederom, mag mijn gevoel hierin een rol spelen?

(Ja, ik pieker wat af als ik de hele dag de tijd heb. )

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

Laat los Jill, stop met piekeren en geniet van het moment. Je hebt opties en deze kleintjes laten je met de tijd echt wel zien welke je zou moeten kiezen.

_________________

Geluk sluipt naar binnen langs een deur waarvan je niet wist dat je die opengelaten had

Barrymore

ik sluit mij aan bij Jo, jij weet met die tijd wel wat je moet doen en ik heb zo`n voorgevoel dat ik al weet wat je gaat doen haha

_________________
liefs mandy en haar Bengeltjes
dag lieve engeltjes, veel plezier op de bridge
*Locatie Rattenopvang Parzival Hattem*

For pets, by Mandy
http://www.forpetsbymandy.nl
https://www.facebook.com/forpetsbymandy

Bedankt, jullie hebben gelijk.
(Al weet ik het werkelijk nog niet Mandy. Maar ik moet inderdaad mijn gevoel volgen en deze kleintjes het zelf laten aangeven, dat zullen ze heus doen.)

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

Heel graag gedaan Jill.
En Jo heeft idd gelijk, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je graag wil weten waar je aan toe bent met ze. Als ze blijven kun je ze overstelpen met alle knuffels en aandacht die ze maar willen, als ze weer naar buiten gaan zal je dat toch moeten beperken, al was het maar uit zelfbescherming. Een eenmaal aangegane band is nou eenmaal niet zomaar te verbreken. En je kunt piekeren tot je een ons weegt, maar ik vraag me af of de rat in kwestie het ook zo ziet. Ik heb bij mijn ratten nog nooit gemerkt dat ze niet gelukkig zijn in hun kooi. Sterker nog, het is hun veilige haven waar ze onmiddellijk in schieten bij onraad. Toen ik mijn oude groep wildjes uitzette zijn ze 14 dagen lang blijven hangen op de plek waar ik ze had uitgezet. Als iemand het nest niet had verstoord waren ze er nog veel langer blijven hangen, en dat terwijl ze een heel bos hadden! Maar ze waren alleen een kooi gewend, dus een heel bos was veel te veel ruimte. Vrijheid is een menselijk concept, een rat leeft met de dag. Voldoende voedsel, veiligheid en afwezigheid van stress is het voornaamste.
Maar volgens mij heb je de oplossing al lang zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Als je straks in het nieuwe huis zoveel ruimte in de tuin hebt dat ze in een ren kunnen, dan zou je ze daar ook gewoon los kunnen laten. Mochten ze onverhoopt echt niet in huis kunnen aarden dan kun je ze altijd nog loslaten. Omdat ze in je buurt blijven kun je een oogje op ze houden en is die hele voorbereiding niet noodzakelijk. In barre tijden kun je extra bijvoeren, de rest van de tijd redden ze zichzelf wel. De gemiddelde wilde rat heeft een territorium van zo'n 4 km, daar is een hoop te vinden. Dat ze niet meer aan te raken zijn en dat je ze dus niet kunt helpen als ze ziek zijn is iets waar je waarschijnlijk niet eens erg in zult hebben. Je merkt niet dat ze ziek zijn, dan laten ze zich niet aan je zien.
Met dat in je achterhoofd als back up plan kun je nu gewoon lekker van ze gaan genieten en het probleem loslaten. En dan worden het vast net zulke leuke ratten als die apen van mij.