Kijk, dat is goed nieuws. Het komt vast weer helemaal goed, wildjes zijn sterk.

Ach... klein Ukje.... Beterschap

_________________
Groetjes Vicky

Ut kump goot...
Dag lieve Bennie, Fred, Spruitje, Dolf, Walther, Willem, Eddie, Sjoke, Jaaps, James en Squitje..

Ukje is er niet meer : viewtopic.php?f=57&t=19689

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

_________________

Groetjes, van Els en de ...Oetjes

Vreselijk dat dit de laatste update hier is.

Ukje had dus de blaasontsteking, met pijnstilling was ze weer gewoon mijn vrolijke, actieve Ukje. Ongelooflijk achteraf. Mijn gevoel zat wel juist, helaas. Diep van binnen wist ik dat de Maussies Ukje zouden overleven toen Mega goed uit haar operatie was gekomen, ik weet niet waarom. En toen ze die vrijdag dat bloed plaste had ik ook het gevoel dat er meer was en heb ik nog overwogen een rontgenfoto te laten maken. Maar ik zei tegen mezelf dat ik me aanstelde en gewoon overbezorgd was omdat het om Ukje ging.

Vorige week was ik de kooi aan het schoonmaken, Uk en de Maussies zaten als gewoonlijk in de duna. Dat duurde Ukje altijd te lang, elke keer als ze mij zag ging ze rechtop staan. Dan pakte ik haar altijd even op voor een snel 'knuffeltje'. Zo ook vorige week. Mijn vinger duwde iets op haar onderbuik toen ik haar pakte en toen voelde ik meteen dat het misse boel was. Er zat een harde massa. Die had ik nog niet gevoeld omdat ik haar behalve voor dat kooi schoonmaken eigenlijk nooit oppakte. Daar hield ze niet zo van, dus ik liet haar altijd zelf op mijn arm klimmen.
Ik heb de rest van de dag gehuild, besloten om vrijdag foto's te laten maken en nog even van haar te genieten en afscheid te nemen. Ze deed het goed op de pijnstilling, anders was ik meteen gegaan natuurlijk. Vrijdag zijn de foto's dus gemaakt, behalve een (enorme) tumor in haar onderbuik zaten haar longen ook al bijna vol en bij haar middenrif zat ook 'iets'. Zoveel ellende in dat hele kleine lijfje. Ik begrijp niet dat ze nog zo goed was terwijl dat allemaal gaande was. Ik kon natuurlijk geen andere beslissing nemen dan haar te laten gaan. Maar ondanks dat ik een paar dagen aan het idee kon wennen en afscheid heb genomen is het veel te vroeg en veel te abrupt. Mijn lieve Ukje...

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

Toen dat plotselinge bericht kwam van Ukjes overlijden was het eerste dat ik dacht: tumor ipv blaasontsteking. Maar dat het al zo erg zou zijn.... Wat moet je geschrokken zijn toen je dat voelde. Instinctief weet je bij zoiets dat het een doodvonnis is, en toch wil je er dan eigenlijk niet aan. Dit zijn je kindjes, punt. Daar blijft iedereen vanaf. Nogmaals heel veel sterkte, ik voel ontzettend met je mee. Ik hoop dat je het op termijn een plekje kunt geven.
Dag lief klein bijzonder Ukje.

Niet eerlijk, zo'n verschrikkelijk lekker bekkie en uniek ratje!

_________________
Ik ben ik, valt soms tegen, soms reuze mee

Je weet wel waarom je zo'n beslissing neemt gelukkig. Maar maakt t niet minder zwaar...

_________________

Groetjes, van Els en de ...Oetjes

Dankjullie.
Het zal weer tijd nodig hebben. Een paar weken geleden zag ik onverwacht een filmpje van de Krummels (bestand op de laptop aangeklikt waarvan ik niet wist wat het was). Het was de eerste keer dat ik bij het (onverwacht) zien van die koppies oprecht moest lachen zonder tranen van het gemis en een steek van pijn. Ik mis ze altijd, maar ik kan nu vooral genieten van het feit dat ik ze heb gekend en zo veel moois van ze heb gekregen. Ik weet dat dat ook met Ukje gaat komen, maar nu weet ik soms niet hoe ik het heb.

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

Ik vind het net een tweesnijdend zwaard. Alles wat maakt dat ze zo bijzonder zijn, dat de band zo onvergelijkbaar maakt en dat ze zo diep in je hele systeem kruipen, maakt dat je eigenlijk niet meer zonder ze kunt. En dat slijt wel, maar heel langzaam.

Ik heb net dit hele topic door gelezen, wat een bijzonder topic is dit over een heel bijzonder meisje. Ontzettend mooi om op deze manier Ukjes ontwikkeling mee te mogen maken, van een klein mager en uitgedroogd scharminkeltje tot een prachtige volwassen rat.
Jij hebt dat mogelijk gemaakt Jill, jij hebt haar vertrouwen en liefde gegeven en in ruil daarvoor heb je haar vertrouwen en haar liefde gekregen.
Uit naam van Ukje, bedankt lieve Jill

_________________

Geluk sluipt naar binnen langs een deur waarvan je niet wist dat je die opengelaten had

Barrymore

Hier sluit ik me volledig bij aan....
Jij bent een bevoorrecht mens Jill, dit mogen er niet veel meemaken...
Neemt niet aan dat het een enorm verlies is waar je echt nog lang je zware momenten van gaat hebben

_________________
Groetjes Vicky

Ut kump goot...
Dag lieve Bennie, Fred, Spruitje, Dolf, Walther, Willem, Eddie, Sjoke, Jaaps, James en Squitje..

Jullie maken me weer aan het huilen. Bedankt voor de steun en het echte begrip. Wat jij schrijft, Mirjam, zo is het precies.
En ja, bevoorrecht ben/was ik zeker. Ik had haar voor niks in de wereld willen missen. Het is zo onbeschrijflijk mooi om zo'n diertje te zien opgroeien van breekbaar klein poppetje tot de zelfstandige, eigenwijze rat die ze uiteindelijk werd. En hoewel elke rat uniek is heb ik toch weer het geluk dat ik hier nu zit te typen met Wurm op schoot en Mini-Man die in de kooi achter me aan het ravotten is. Zij vangen momenteel ook een groot deel van het verdriet op. Net zoals Ukje dat deed toen de Krummels er niet meer waren. Allemaal uniek, maar wel allemaal even bijzonder.

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.

_________________

Geluk sluipt naar binnen langs een deur waarvan je niet wist dat je die opengelaten had

Barrymore

Ik mis haar zo.
Afgelopen dinsdag zou ze 2 geworden zijn. Ik was voor die tijd al verdrietig, maar het lijkt wel of het nu allemaal pas echt doordringt. Geen Ukje meer, nooit meer. Wanneer ik in de kooi bezig ben met de Maussies meen ik regelmatig een snuitje of klein handje tegen mijn onderarm te voelen. Ukje was in die zin nooit dominant aanwezig, dat tikje tegen mijn onderarm was altijd het eerste contact. Op de bank denk ik haar schaduw te zien, ze schoot altijd sneller dan het licht over de rugleuning. Soms zeg ik gedachteloos iets in haar stemmetje en krijg dan buikpijn als ik besef dat ze er helemaal niet meer is. Ik heb nergens zin in en alles voelt zwaar. Ondertussen gaat alles door. Dat moet ook, maar soms wil ik alles even stil kunnen zetten en een dag, of dagen, lang kunnen huilen.

Ik weet dat dit weer over gaat, het is niets anders dan met de Krummels, maar ik moest het even kwijt.

_________________
In the end all you can hope for is the love you've felt to equal the pain you've gone through.