Het is onderhand zowat anderhalf jaar geleden dat ik hier een update heb geplaatst.
En hoewel ik het al veel eerder van plan was, is het er door allerlei omstandigheden niet van gekomen. Helaas is de aanleiding een droevige, ik heb vorige week Harry moeten laten gaan, pas anderhalf jaar oud. Het begon met een reuteltje, 14 dagen later had hij een stinkoor, wat op zich redelijk reageerde op ab en pijnstilling. Maar na een goede week had Harry steeds meer moeite met pap en Olvarit (hard voer ging niet meer zodra dat oor begon op te spelen) en moest ik hem voeden met een spuitje. En toen ging ook zijn onderkaak nog eens scheef staan. Zusje Monstertje is op vergelijkbare wijze gestorven afgelopen december; zij woonde bij Jill. Ik zag het eerlijk gezegd al heel somber in voor Harry. Met lood in de schoenen naar Drachten naar het dierenziekenhuis (na een paar zeer slechte ervaringen ga ik echt niet meer terug naar Groningen
), waar de da behalve de al bekende oorontsteking en een scheve kaak niets bijzonders kon ontdekken. Op foto's was te zien dat het ene middenoor net iets groter leek dan het andere, maar verder geen duidelijke afwijkingen, scheve of gebroken botten, tekenen van een zymbal gland tumor oid. Tandjes bijgeslepen en hopen dat dit het euvel op zou lossen, maar een dag later had Harry al weer scheve tandjes. En die kaak bleef scheef staan. Het probleem zat duidelijk ergens anders. En Harry had steeds meer moeite met eten, viel steeds meer af, en leek gek genoeg wel een stuk onderkaak gewoon te missen. Er zat gewoon een deuk in. Toen ik dit met Jill besprak herkende zij het beeld van de allerlaatste dag van Monstertje.
Drachten is een zeer moderne en uitgebreide kliniek naar Amerikaans model, ze hebben mogelijkheden die ze nergens anders hebben. Harry is dus de ct-scanner in gegaan. Duur geintje, zelfs al zijn ze zo fatsoenlijk om voor dit soort kleine diertjes half tarief te rekenen (om het nog een klein beetje in proportie te houden), maar we konden echt niets ander bedenken om nog voor hem te doen. En dit was wel Harry, mijn kleine lieve mannetje dat al zo vaak voor zijn leven had gevochten. Dan trek je alles uit de kast aan mogelijkheden.
Zo'n ct is doodeng want je doodzieke rat ligt aan het gas op een koude plaat en moet daar echt een tijdje in zonder dat hij direct gemonitord wordt. Er werd wel regelmatig onderbroken om hem te checken, maar toch. Het is dat ik er al vanuit ging dat hier niets meer aan te doen was, anders had ik het hele circus stilgelegd en Harry fatsoenlijk in een dekentje gewikkeld. Vervolgens zie je Harry in plakjes van 8 millimeter van staart tot neuspuntje over het scherm glijden. In een soort korrelig zwart-wit beeld, maar wel hel herkenbaar. Gelukkig had de da het vrij snel gezien, en het was ook direct duidelijk dat hier niets aan te doen was, dus Harry is nooit meer wakker geworden. Toen de scan klaar was is hij razendsnel naar de spreekkamer gebracht en daar aan gas gelegd, voor zijn laatste spuitje. Wat op de foto niet te zien was, en echt in alle eerlijkheid (we hebben na zijn dood nog eens heel goed gevoeld en gekeken) aan de buitenkant amper wat van te merken, zelfs als je wist waar je naar zocht, was op de ct glashelder. In Harry's rechter middenoor groeide een enorme tumor, die zijn halve middenoor had weggevreten, een deel van zijn schedelbasis en een deel van zijn onderkaak. Allemaal vervangen door sponzig tumorweefsel. En het arme kereltje heeft al die tijd (want hier heeft hij al een tijd mee rondgelopen, dit groeit niet zo heel snel) gewoon even vrolijk en lief als altijd gespeeld en geknuffeld en gegeten en rondgelopen alsof er helemaal niets aan de hand was.
Gezien zijn ziektegeschiedenis en die van Monstertje kan het niet anders of deze tumor heeft een erfelijke factor. Ik hou de andere drie mannen dan ook zeer goed in de gaten. Ook Napoleon heeft op jonge leeftijd een MOO gehad, al was hij net iets ouder en was hij er ook veel sneller vanaf dan zijn kleine broertje. Harry is door de heftige ab kuur nooit goed uitgegroeid. Hij was fors kleiner en lichter, en een hyperactieve rondjesloper. Maar hij was lief voor alles en iedereen, voor geen mens of rat bang, elke da liep met hem weg. Hij klom zelfs op Gaby's schouder en begon haar oor te poetsen en probeerde uit haar mond te drinken (Harry's signaal voor Ik wil iets eten, hij heeft zijn hele leven gebedeld alsof hij nog een ritten was
), ik heb haar echt nog nooit zo verbaasd en geschokt tegelijk zien kijken.
Ik mis mijn kleine mannetje flink, de groep is niet meer hetzelfde zonder hem. Hij is maar anderhalf jaar geworden.
Een slapende Harry
Klassiek voorbeeld van hoe lief Harry was. Hij ligt hier tegen Ghost aan, een tam ventje dat ik probeerde te introduceren. Ghost vond dat stelletje wilden doodeng, de grote broers moeten niets van die indringer weten, maar Harry huppelde er gelijk op af, begon Ghost te poetsen en kroop lekker dicht tegen hem aan om vervolgens in slaap te vallen.
Harry tussen twee van zijn broers. Hier zie je goed hoe groot het verschil is.
Klassieke Harry-pose, met dat scheve hoofd, als altijd bewogen.
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
Harry zelf blijft er vrolijk onder, zijn eigen lieve mensgerichte zelf. Hij sjouwde zo Karins arm op en zat daar eigenlijk wel prima. 
Blij dat hij het goed doorstaan heeft, nu maar gauw helemaal beter worden!
